دوباره آسمانِ دیل پورا بو
سیا ابرانِ جی مهتاب کورا بو
ستاره دانه دانه رو بیگیفته
عجب ایمشب بساطِ غم جورا بو

هوا بهاری است. خواب بعد از ظهر می چسبد. پیامک ها اما شب و روز ندارند. پشت هر پیامک خبری است. برخی از دوستان همیشه با خود خبرهایی دارند. با صدای ای وای پدر از خواب می پرم. می گویم چه شده؟می گوید فریدون پوررضا هم رفت. در رخت خواب غلط می زنم.فرزام پیامک فرستاده و تاکید دارد بر خبر به نوعی .تازه هنگام نهار با پدر حرف امیر بود .به پدر می گفتم اصلا نمی توانم باور کنم امیر مرده. مادر می گوید مثل مرگ عمه که باورش سخت بود. بعد به پدر می گویم انگار مرگ در رشت اردوگاه زده باشد. روزنامه های گیلان را بر طبق عادت هر روزه ورق می زنم. در صفحه ی ادبی یکی از آن ها نوشته تجلیل از مجید دانش آراسته. بعد به پدر می گویم خدا رو شکر داریم تمرین می کنیم از زنده ها هم تجلیل شود. چه خوب. بعد می گویم حق آقا مجید است و البته حق خیلی های دیگر. ای کاش بشود به وقت زندگی هم یاد یکدیگر باشیم و به سرمایه های ادبی و هنری مان بگوییم که قدر آن ها را می دانیم.

فریدون پوررضا رفت به همین سادگی. مدتی می شد که بیمار بود. چندی پیش برای انجام کار اداری به یکی از نهادهای فرهنگی رفتم در اتاق پیشکسوتان فرهنگی مجسمه ای گذاشته شده بود که در واقع تمثال استاد پوررضا بود. کسی که صدایش به مانند ناصر مسعودی بی مانند بود و صدای فرهنگ زادبومی ما تلقی می شد.

در اینترنت جست و جویی کردم دیدم هنوز خبر درگذشت اش منعکس نشده است و بعد پیش خود گفتم فردا که خبرگزاری ها خبر فوت او را منتشر کنند هزاران بار نام پوررضا تکرار خواهد شد.

صدای فریدون پور رضا را چند باری به صورت زنده شنیده بودم که یک بار آن در خاطرم هست، مراسم بزرگداشت مرحوم صالحپور بود که شعری را به صورت مرثیه ای پر سوز برای مهمانان آن مراسم خواند.

صدای او در سریال پس از باران حس خاصی به مخاطب می داد. بسیاری از مردم غیر گیلک اگر چه با معنای واژه ها ارتباطی بر قرار نمی کردند منتهای مراتب احساس و قدرت صدای مرحوم پوررضا و تحریر های بی نظیرش آن چنان انس و الفتی با مخاطب ایجاد می کرد که فراموش ناشدنی است.

فریدون پوررضا در ۳ مهر ۱۳۱۱ در لشت نشا متولد شد و در 23 فروردین 1391 چشم از جهان فرو بست. تحصیلات ابتدایی را در مدرسه ناصر خسرو به پایان رساند و سپس در مغازه پدر به آرایشگری پرداخت.

او از استادان آواز یونس دردشتی، سعادتمند قمی و غلامحسین بنان آواز ایرانی را آموخت و در سال ۱۳۳۳ کار تعزیه را به همراه علی به کیش آغاز نمود. او در همان سال نمایشنامه‌ای برای تئاتر و اجرای آن در سالن سینمای لشت نشاء نگاشت.

شش سال بعد در آزمون خوانندگی رادیو گیلان رتبه اول را کسب کرد و به طور رسمی به عنوان خواننده شروع به کار نمود.از اردیبهشت ۱۳۵۰ همکاری با تلویزیون را آغاز کرد. و در همان سال به عنوان پژوهشگر آواهای بومی و با همراهی مشاهیر فرهنگی و هنری ایران سیمین دانشور، محیط طباطبائی، منوچهر آتشی، محمود عنایت، ایرج افشار و دیگر استادان برجسته دانشگاه تهران به لندن سفر کرد.

وی در سال ۱۳۶۷ همکاری اش را با اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی ایران به عنوان کارشناس موسیقی آغاز و در همان سال کنسرتی رادر رشت برگزار نمود.

از آن تاریخ به بعد به ترتیب در شیراز، همدان، آلمان، رشت و تهران به اجرای برنامه و کنسرت پرداخت. دو کاست می گیلان و گیله لو  آثار بعد از انقلاب اوست. در سال ۱۳۷۹ تیتراژ و متن سریال پس از باران را اجرا و یک سال بعد مقام اول موسیقی در فیلم و سریال‌های کشور را از آن خود کرد.

فریدون پوررضا برداشتی متفاوت از موسیقی فولکلور ارائه داده است. او از ملودی‌های دیلمان، گالش و گیلک در این راه استفاده کرد . او با تحقیق در زمینه ء موسیقی، بسیاری از ظرفیت‌های موسیقی گیلان را رشد داد و به گیلان و ایران معرفی نمود.

متأسفانه استاد پوررضا صبح روز چهارشنبه ۲۳ فروردین‌ماه بر اثر بیماری تنفسی چشم از جهان فروبستند.